Drie vrienden van elkaar hebben in ons stadje een paar jaar geleden een roeisloep gekocht. Je kunt er met maximaal zes mensen in roeien. Ze delen hun eigendom met de buurt; iedereen mag er in roeien. De enige regel is dat hij na gebruik weer netjes moet worden teruggelegd. Ze begonnen met z’n drietjes, inmiddels is de groep gebruikers vertienvoudigd en wordt nagedacht over een tweede sloep.
Het kost de gemeenschap niets en het verbindt buren, jong en oud, mannen en vrouwen. Nieuwe netwerken worden gecreëerd, mensen die iets voor elkaar betekenen. Als het gaat over burgerparticipatie en burgerinitiatieven echte koplopers dus.
Bij toerbeurt drinken ze na afloop bij een van de roeiers een kop koffie. Dit keer waren wij aan de beurt. Eerst werd er aan de hand van appjes teruggeblikt op hun prestaties. Via de buurtapp kwam het gesprek terecht bij de roman Foutainhead, van Ayen Rand. Interessant genoeg om aan te schuiven.
De term ‘rigide idealisme’ en haar advies aan de mens om trouw te blijven aan zijn principes, zonder daarin een enkel compromis te sluiten, trokken mijn aandacht.
Het duurde niet lang of we vertaalden haar pleidooi naar onszelf en naar ons werk.
Samenwerken en samenleven is in mijn ogen niet mogelijk zonder zo nu en dan, ten behoeve van het gezamenlijke doel, een compromis met je eigen principes te sluiten.
In de ogen van Rand maakt mij dat ‘verachtelijk’, ik ben een opportunist! Tijd voor nader onderzoek.
Mijn werk bestaat voor een groot deel uit het begeleiden van transities. De kern van mijn werkzaamheden bestaat uit het organiseren en begeleiden van (groeps)gesprekken, waarin de verschillende perspectieven die leven in een organisatie een stem krijgen. Ik breng dit, in het kader van ‘de buurt bestuurt’, ook in de praktijk in ons eigen stadje.
Ik doe dit vanuit de overtuiging dat niemand het overzicht over alles kan hebben en niemand dus de waarheid kent.
In elke organisatie, en dus ook in onze eigen buurt, kom ik mensen tegen die Rand zou prijzen voor hun ‘rigide idealisme’. Mensen die hun eigen beeld over de wereld als de enige waarheid beschouwen.
In veranderprocessen scharen zij zich onder de 20 procent die vaak tegen elke verandering is. Niet lijdzaam, maar vooral door hun waarheid luidkeels te verkondigen. Zij schuwen daarbij niet te vertellen hoe ‘verachtelijk’ de rest van de organisatie is. Er gaat veel energie naar deze mensen. Ook ik trap als transitiecoach regelmatig in deze val.
Dit werd me, met dank aan Rand, vanmorgen weer eens pijnlijk duidelijk. De waarheid van de ‘rigide idealist’ is een perspectief, wat zeker ook een stem moet krijgen. Zij hebben immers ook zicht op een deel van de olifant.
De fout die we echter niet moeten maken is om ze voortdurend te betrekken bij het veranderproces. Veranderen vraagt immers per definitie om zaken anders te bekijken, hiervan te leren en zo onszelf en de organisatie naar een hoger plan te brengen.
Laten we geen energie verspillen om waarheidsdenkers te bewegen hun waarheid ter discussie te stellen.
We kunnen beter investeren in de koplopers. Zij beginnen gewoon, zonder al te veel regels. Ze inspireren en geven anderen de ruimte om mee te doen.
Hulp nodig om de koplopers in uw organisatie zichtbaar te maken?
Neem contact met ons op!